In 1993 ging het niet zo goed met Rusland. De Sovjetunie was net een paar jaar daar voor ingestort en de overheid had een enorm gebrek aan geld. Om het nog even erger te maken was er een openstaande rekening van 100 miljoen dollar die de Russen aan Nieuw Zeeland moesten betalen voor geleverde zuivel.
Omdat de Russen het geld niet meteen konden ophoesten vloog minister Alexander Shokhin richting zuidelijk halfrond om een betalingsregeling te treffen. Eenmaal aangekomen verbaasde hij de Nieuw-Zeelandse premier met het voorstel te betalen met Mig straaljagers die zeer gewild waren. Bovendien had Rusland ook nog wel wat tweedehands tanks waarmee betaald kon worden.
Nieuw-Zeeland zat hier niet bepaald op te wachten en maakte duidelijk dat er een serieus aanbod op tafel zou moeten komen. Hierop speelde Shokhin zijn troefkaart: hij bood een nucleaire onderzeeër aan.
Als Shokhin zijn huiswerk een beetje had gedaan dan had hij geweten dat de Nieuw-Zeelanders trots zijn op hun kernenergie-vrije land. Zijn argument dat ze de duikboot ook konden gebruiken als kerncentrale voor een kuststad als ze ‘m niet wilden gebruiken om een maritieme supermacht te worden viel dan ook niet in goede aarde. Uiteindelijk werd er een afbetalingsregeling getroffen waarbij de Russen zich verplichtten om boter uit Nieuw-Zeeland te blijven afnemen in ruil voor kwijtschelding van 70 miljoen.
