In Nederland kan je precies 2 smaken KitKat verkrijgen, normaal en wit. In Amerika, waar de Kitkat vandaan komt, zijn er nog een paar extra smaken, maar dan houdt het wel op. In Japan echter zijn er echter meer dan 300 smaken.
Dit heeft er mee te maken dat KitKat in Japanse oren erg lijkt op de frase kitto katsu, wat ongeveer staat voor ‘ik weet het zeker’. Op Japanse scholen is het sinds de introductie van de KitKat traditie om voor examens aan de kandidaten een KitKat te geven, zo geef je namelijk aan dat je er zeker van bent dat iemand het examen haalt. Het is dus eigenlijk een soort gelukwens.
Hierdoor bleek KitKat al snel een enorme populariteit op te bouwen. Gecombineerd met de Japanse voorliefde voor exotische smaken en experimenten zorgde dit er voor dat er in Japan een enorm aantal smaken op de markt zijn gebracht. Van sushi tot aardpeer tot wasabi en van aardbei tot crazy Tokyo (niemand heeft een idee wat daar in zit). Veel van deze smaken zijn maar even op de markt en worden verkocht als limited editions. Als eentje hiervan erg populair blijkt te zijn dat wordt de smaak aan het gewone assortiment toegevoegd.
Elk deel van Japan heeft een eigen KitKat-smaak die nergens anders verkrijgbaar is en je kan ze van supermarkten tot postkantoren tot in de duurste warenhuizen krijgen. In Tokyo heeft Nestlé, de fabrikant van KitKat, zelfs een speciale store in store voor KitKat gemaakt.
De duurste KitKat tot nu toe kostte omgerekend ongeveer 14 euro per stuk en was omringd door eetbaar bladgoud. In Nederland kan je soms bij de toko een van de Japanse limited editions krijgen zoals onderstaande sake KitKat die speciaal voor Valentijnsdag is uitgebracht en eigenlijk best lekker is (althans volgens Trivipedia dan). Hopelijk wordt deze KitKat aan het vaste assortiment toegevoegd.
Onlangs overleed in Japan op 91-jarige leeftijd Hiroo Onoda. Onoda was de laatste overblijver van een groepje van vier Japanse soldaten, dat in 1945 op de Filipijnen niet helemaal mee had gekregen, dat de Tweede Wereldoorlog was geëindigd. Onoda en z’n makkers belaagden dus de lokale bevolking jarenlang vanuit de jungle met een soort mini-guerrilla. Berichten dat de oorlog was verloren door Japan deden ze af als propaganda, maar in 1950 stapte een van z’n kameraden uit de jungle om terug naar Japan te keren. De rest van de groep verstopte zich nog beter, immers de vijand wist nu ongeveer hun positie. Om aan eten te komen, overvielen ze af en toe lokale boeren en raakten daarbij ook wel eens verwikkeld in vuurgevechten. In 1954 werd zo één van zijn collega’s doodgeschoten en in 1972 de ander.
Pas in 1974 kreeg een jonge Japanse backpacker het voor elkaar om in contact te komen met Onoda. Die gaf aan, dat hij niet geloofde dat de oorlog was afgelopen en dat hij alleen op bevel van z’n directe commandant zich over zou geven. De student vertrok naar Japan waar al snel Onoda’s oude superieur gevonden was. Deze werd naar de Filipijnen gevlogen alwaar Onoda eindelijk zich officieel overgaf. Voordat hij zich overgaf, verleende president Marcos van de Filipijnen hem nog snel even gratie voor de circa 30 mensen die hij had vermoord tijdens z’n privéguerrilla. Marcos, die zelf al tijdens z’n studie z’n eerste moord pleegde, vond het waarschijnlijk een mooie publiciteitsstunt en wat maakt een moord meer of minder nou uit?
Onoda was niet de eerste die niet geloofde, dat een oorlog toch echt over was. Op 6 april 1814 nam Napoleon afstand van de Franse troon nadat Parijs gevallen was. Op dat moment werd Delfzijl belegerd door de Pruisen en Engelsen. De Franse aanvoerder weigerde echter te geloven dat Napoleon verloren had en gaf zich niet over. Pas anderhalve maand nadat Napoleon was verbannen naar Elba, konden de Fransen overtuigd worden van Napoleons nederlaag. Als ze iets langer hadden gewacht dan had Napoleon alvast een steunpunt gehad in Nederland bij zijn ontsnapping van Elba.
Alhoewel het dus al eerder was voortgekomen, is het weigeren om het eind van een oorlog te erkennen een typisch Filipijns fenomeen. In 1899 was er tijdens het beleg van Baler op 225 kilometer van Manilla namelijk ook al een groepje soldaten geweest, dat niet geloofde dat de oorlog over was. In dit geval ging het om Spanjaarden, die tijdens de Filipijnse onafhankelijkheidsoorlog er nog een half jaartje aan vast wisten te breien en niet geloofden dat de Filipijnen uiteindelijk gewonnen hadden.
De Spanjaarden een half jaar te laat terug in Barcelona.
Vandaag verblijden we je met een prachtige theorie die heel goed past op Trivipedia . Er is namelijk een groep Japanners die gelooft dat Genghis Khan eigenlijk stiekem een Japanner was. Dat komt hen mooi uit, want dan zou het een Japanner zijn die het grootste rijk ooit opbouwde. Tenminste, als we het rijk van de friezen niet meerekenen natuurlijk.
De bewuste figuur is Yoshitsune, een legendarische Samurai held. Volgens de traditionele geschiedschrijving was Yoshitsune de jongere broer van Yoritomo. Yoritomo was de stichter van het shogunaat, de regeringsvorm waarbij de keizer niets meer had te zeggen, maar de shogun de feitelijke machthebber was. Yoshitsune was een briljant militair strateeg, maar ook een bijna onverslaanbare Samurai. Hij hielp zijn broer in verschillende veldslagen tegen de Taira clan.
Later kregen Yoshitsune en Yoritomo echter een conflict omdat Yoritomo bang was dat zijn broertje de macht zou grijpen. Nadat hij hem naar het Noorden van Japan gejaagd had, dwong Yoritomo Yoshitsune om zelfmoord te plegen.
Duidelijk Mongoolse trekjes…
Tot zover het officiële verhaal.
In het noorden van Japan echter gaan vele legendes dat Yoshitsune ontkomen is en geen zelfmoord heeft gepleegd. De legendes bestaan niet alleen uit mondelinge overleveringen, maar verschillende clans hebben ook daadwerkelijk documenten in handen, waaruit zou blijken dat Yoshitsune door bleef vechten en nog een tijdje bij deze clans heeft gewoond. Yoshitsune zou vervolgens per schip naar het vasteland zijn gevlucht waar hij in Mongolië de macht greep en een enorm rijk opbouwde onder de naam Genghis Khan. Zijn kleinzoon Kublai Khan probeerde Japan vervolgens te veroveren omdat zijn familie oorsprong daar zou liggen.
De eerste die deze theorie opperde was de Duitse Botanist Philipp Franz von Siebold, die in de 19e eeuw voor de Nederlandse regering naar Decima werd gestuurd voor de kust van Japan. Net als Cotton Mather in Boston introduceerde hij in Japan vaccinaties en net als naar Linnaeus werden er een hoop planten naar hem genoemd. Behalve dat hij dokter was en botanist hield hij zich echter ook bezig met de geschiedenis van Japan en schreef daar een zevendelige serie over waar hij z’n theorie over Yoshitsune in verwerkte. Als bewijs gebruikte hij de documenten uit het Noorden van Japan en een Chinees document waarin zogenaamd naar Yoshitsune zou worden verwezen.
Later bleek echter dat de Noord-Japanse documenten allemaal dezelfde stijl hadden en waarschijnlijk door dezelfde man waren gemaakt, wat er op wees dat ze aan verschillende families waren verkocht als vervalsing om te bewijzen dat hun familie tot zeer ver terug ging. Het Chinese document verwees naar een boek wat nooit bestaan heeft en is gemaakt door een bekende 17e eeuwse vervalser.
Alhoewel von Siebold in het Westen nauwelijks bekend is onder niet-tuiniers, is hij de eerste buitenlander die een eigen museum heeft gekregen in Japan. Dat hij Japan als oorsprong van Genghis Khan en zijn enorme rijk zag, zou hier wel eens iets mee te maken kunnen hebben.
Von Siebolds theorie is inmiddels overtuigend weerlegd, maar een groep Japanners weigert dit te accepteren, immers als een Australische premier ontvoerd kan worden door een Chinese onderzeeër dan is deze theorie eigenlijk helemaal niet vreemd.
Over het weer gesproken, dat heeft wel vaker de neiging roet in het eten te gooien. Zelden gebeurde dit echter op een duidelijkere wijze dan tijdens de invasie van Japan door Kublai Khan.
Deze kleinzoon van Gengis Khan was in naam de heerser van het grootste rijk ooit, het Mongoolse rijk, dat zich uitstrekte van de Grote Oceaan tot aan de Zwarte Zee. Het was dan ook niet zo vreemd dat Kublai Khan besloot dat Japan een mooie aanvulling op zijn rijk zou vormen. Zijn legers hadden immers China en Korea al veroverd, dus kon Japan er ook nog wel bij. Nadat de Khan een brief stuurde, waarin hij voorstelde dat Japan hem zou erkennen als haar heerser, bleef het akelig stil vanuit Japan. Alhoewel het hof van de Japanse keizer al klaar stond om zich over te geven (de lafaards…), bleken de lokale krijgsheren daar niet voor te voelen en Kublai Khan kreeg dus geen antwoord.
Zoals iedereen weet is zwijgen toestemmen en om nog even extra duidelijk te maken dat de Khan de nieuwe heerser was, besloot hij om een invasiemacht te sturen om deze Oriëntaalse Anschluss avant la lettre ordelijk te laten verlopen.
Er was wel een klein probleem. Om het leger te vervoeren waren meer dan 300 flinke schepen nodig, die nog gebouwd moesten worden. Alhoewel de Khan prima legeraanvoerders had, wisten ze niet zo veel van schepen en de zee. Dit resulteerde in 300 schepen die prima geschikt waren voor rivieren, maar bij een beetje wind en ruwe zee het nogal moeilijk kregen. Gelukkig was de zee relatief kalm toen de vloot onderweg ging naar Japan in 1274…
Na aankomst bleek dat de Mongolen toch niet zo welkom waren als gehoopt. Sterker nog er verscheen een leger samuraikrijgers die enthousiast de strijd aangingen. Helaas voor de Japanners bleek hun tactiek van nobele man tegen man gevechten niet te werken tegen het goed georganiseerde Mongoolse leger en werden ze in flink wat mootjes gehakt. Geen vuiltje aan de lucht voor de Khan zo op het eerste gezicht.
Kublai Khan, heerser over het grootste rijk ooit.
Na afloop van de slag vluchtten de resterende samurai een kasteel in om te wachten op versterkingen en lag de weg bijna open voor de Mongolen. Tegen de avond stak er echter een flinke wind op en kwamen de kapiteins van de vloot met een achteraf gezien niet zo heel gelukkig advies: We denken dat dit een flinke storm wordt waarbij de schepen beter op open water kunnen zijn dan bij de kust (so far so good). Stel dat de vloot namelijk verloren gaat dan kan het leger niet meer terug richting Korea en dat moeten we niet hebben. De (niet zo voor de hand liggende) oplossing was om het gehele leger tijdelijk in te schepen en de storm op open water af te wachten. Als de vloot dan zou vergaan, dan zou het leger in ieder geval niet vast zitten op Japan. Zo gezegd zo gedaan en de storm werd zo groot dat de gehele vloot verging inclusief leger. Dit is ook de eerste keer dat het woord kamikaze in het Japans opdook (goddelijke wind). Dat dit later zou worden gebruikt voor zelfmoord eenheden is gezien het bovenstaande helemaal niet zo gek…
Na deze pijnlijke terugslag probeerde de Khan nog 2 keer de Japanners over te halen vreedzaam zijn onderdanen te worden door het sturen van afgezanten. Dit gaf de Japanners tijd om de verdediging te versterken en de samurai beter te trainen. De afgezanten werden ondertussen een kopje kleiner gemaakt en het duurde even voordat de Khan doorhad dat ze niet terug zouden komen.
Uiteindelijk drong het besef door dat er toch echt een nieuw leger nodig was om de Japanners eronder te krijgen. In 1281 had de Khan eindelijk genoeg nieuwe schepen gebouwd om een enorm leger in 2 delen over te zetten. Bij elkaar waren er meer dan 3500 nieuwe schepen gebouwd. Helaas wel weer van het rivier type dat niet zo goed tegen wind kon, maar anders had de bouw nog langer geduurd. Wat is trouwens de kans dat er 2 keer een enorme storm opsteekt precies op het moment dat de vloot aankomt?
Het eerste kleinere leger maakte de overtocht zonder veel problemen vanuit Korea, maar kreeg het meteen aan de stok met een goed voorbereid Samuraileger en werd een beetje in de pan gehakt. Geen nood natuurlijk, want het grootste deel van het leger vertrok wat later vanuit China en zou flink orde op zaken stellen. Tenminste als er niet weer zo’n verdraaide Japanse Kamikazestorm was opgestoken, die de vloot en het leger voor het grootste deel liet vergaan.
Wederom een teken dat je de lokale Erwin Krol altijd serieus moet nemen. Als de Mongolen dat gedaan hadden, dan had het in Nederland inmiddels gestikt van de all you can eat gekookt schaap en gefermenteerde merriemelk tentjes. Helaas moeten wij het doen met sushi en sashimi.
