Categories
Ploerten

9 oktober, geen goede dag voor het communisme

Op 9 oktober 1968 werd Pierre Mulele, voormalig minister en communistisch guerillastrijder, geëxecuteerd door de troepen van president Mobutu van Congo. Die had eerder amnestie beloofd aan alle rebellen, maar dat bleek niet te gelden voor Mulele toen deze uit z’n ballingschap terugkeerde in Congo. Nadat z’n ogen en genitaliën waren verwijderd, werden één voor één z’n ledematen afgezaagd totdat hij overleed en werden z’n resten in de Congo rivier gegooid.

Gezien de Congo rivier de diepste is ter wereld is er nooit wat teruggevonden van Mulele. Behalve de diepste rivier is het, gemeten naar watervolume, ook de op twee na grootste rivier ter wereld. Potentieel zou de rivier dan ook genoeg elektriciteit op kunnen wekken om geheel Afrika ten zuiden van de Sahara van elektriciteit te voorzien.

Wellicht dat president Mobutu daar wat mee had kunnen doen, hij is tenslotte 32 jaar president geweest. Helaas voor Congo had Mobutu het te druk met het bouwen van zijn paleis midden in de jungle, inclusief vliegveld met landingsbaan voor een Concorde. Wel zo handig als je even wilt gaan winkelen in New York natuurlijk.

King Jaffe Jofer, oh nee wacht Mobutu Seke Seke
King Jaffe Jofer, oh nee wacht Mobutu Seke Seke

Mobutu kon zo lang president blijven omdat hij in het zadel werd gehouden door de VS, die het wel sympathiek vonden dat hij communisten doodmartelde.

Wat dat betreft is 9 oktober sowieso een mooie dag, want in 1967 kwam Che Guevara op deze datum om nadat hij net een revolutie te veel probeerde te ontketenen.

Categories
Geschiedenis Religie

Jantje van Leyen en de wederdopers

Zo af en toe duikt er een religieuze sekte op waarbij de volgelingen zich op een plek opsluiten om samen het einde der tijden af te wachten. De sekteleider is meestal een man, die om onverklaarbare redenen altijd minstens 3, maar meestal veel meer vrouwen heeft. Met deze vrouwen krijgt hij dan ook allemaal kinderen krijgt. Het is de vrouwen trouwens streng verboden met iemand anders dan de sekteleider het bed te delen want dat vindt god/het spaghettimonster/ Ron L. Hubbard (doorstrepen wat niet van toepassing is) niet goed. In 2012 zagen we zo bijvoorbeeld een sekte die zich in een Frans dorp settelde om  het einde der tijden volgens de Maya kalender af te wachten. Inmiddels is de aarde nog steeds niet vergaan, maar wellicht zitten ze er nog steeds…

De wederdopers

Ook in de middeleeuwen waren er al sluwe en charismatische sekteleiders, die via het geijkte patroon opereerden. Een van deze figuren was Jan van Leyden. Jan kreeg het met zijn wederdopers (een soort middeleeuwse pinkstergemeente), voor elkaar om de stad Münster over te nemen in afwachting van de Apocalyps. Hoewel hij er van overtuigd was, dat de Apocalyps op het punt stond te beginnen, nam hij voor de zekerheid wel 17(!) vrouwen. Er was immers nog wat tijd te overbruggen en die moest natuurlijk wel aangenaam doorgebracht worden. Zoals bij alle sekteleiders gold dat echter alleen voor Jan zelf. Toen een van z’n vrouwen er vandoor probeerde te gaan, werd ze zonder pardon onthoofd.

Inmiddels weten we dat Jan van Leyden allemaal mooie praatjes had, maar dat de Apocalyps nog steeds niet gekomen is. Zijn praatjes bleken dus te bestaan uit loze beloftes en je er met een Jantje van Leyen van af maken, wil zeggen dat je je best niet doet.

Het einde van Jan

Met Jantje liep het niet goed af. Terwijl de wederdopers aan de macht waren in Münster, had de bisschop van Münster, die de stad uit was gegooid, een leger op de been gebracht samen met de lokale graaf. Zij belegerden de stad al een tijdje en hadden de voorganger van Jan omgelegd, toen deze met 30 man een uitbraak leidde. Alhoewel hij Münster tot het nieuwe Jerusalem uitriep, met zichzelf als koning aan het hoofd, kon Jan niet lang genieten van zijn harem als koning. Binnen een jaar heroverde de bisschop de stad. Jan werd een tijdje in een kooi rondgevoerd alsof hij een wild beest was, maar na een half jaar werd hij uiteindelijk doodgemarteld. Zijn lichaam bleef ruim 50 jaar in een kooi hangen buiten de kerk van Münster, als afschrikking voor nieuwe wederdopers.

Categories
Geschiedenis

Heinrich de tegenkoning

Graaf Heinrich Raspe werd op deze dag in 1246 gekozen tot tegenkoning van Duitsland. Zijn officiële titel was tegenkoning van de Romeinen, omdat Duitsers het leuk vinden om dingen ingewikkeld te maken. Deze titel hoorde bij de troonsopvolger van het Heilige Roomse Rijk. Dit keizerrijk was een opvolger van het (west) Romeinse keizerrijk en Nederland maakte er ook nog een tijdje deel van uit.

Het zegel van Heinrich Raspe de tegenkoning der Romeinen (afbeelding door: Otto Posse)
Het zegel van Heinrich Raspe de tegenkoning der Romeinen (afbeelding door: Otto Posse)

In tegenstelling tot de meeste keizer- en koninkrijken was de opvolging niet erfelijk geregeld, maar via een verkiezing door de zogenaamde keurvorsten. Als een keizer overleed dan werd de koning van de Romeinen door de paus gekroond tot nieuwe keizer en de keurvorsten kozen dan weer een nieuwe koning der Romeinen. Paus Innocentius IV  had echter een akkefietje met keizer Frederik de tweede en besloot dus de Duitse vorsten te stimuleren om een andere koning te kiezen dan degene die de keizer steunde. Koning Heinrich werd aldus de tegenkoning van koning Conrad IV, die eerder tot koning was gekozen en er brak meteen oorlog uit tussen de twee. Heinrich versloeg Conrad in de slag bij Nidde, maar overleed helaas enkele maanden later zodat Conrad alsnog de enige koning werd en Heinrich de analen in is gegaan als tegenkoning.

Helaas is het al zo’n 600 jaar geleden dat de laatste tegenkoning werd verkozen, maar wellicht dat het tijd is in Nederland deze oude traditie in ere te herstellen. Iemand een idee wat Peter-Jan Rens tegenwoordig doet?

Categories
Geschiedenis

John Sedgwick

Naast de godfather van de bakkebaard, Ambrose Burnside, heeft de Amerikaanse Burgeroorlog nog een hoop andere kleurrijke figuren opgeleverd; John Sedgwick bijvoorbeeld. Hij begon als een kolonel aan de kant van de Unie, maar wist zichzelf te onderscheiden en klom uiteindelijk op tot generaal-majoor.

Om nou te zeggen dat alles soepel liep voor uncle John, zoals zijn manschappen hem noemden, is niet geheel correct. Voor hij echt in actie kwam, moest hij eerst genezen van zijn cholera. Daarna raakte hij bij verschillende veldslagen gewond, wat hem telkens weer een tijdje uit het strijdveld hield.

Je zou denken dat hij daardoor wel vertrouwen zou hebben in de vaardigheden van zijn tegenstanders, maar niets daarvan. Zijn korps en hij waren de frontlijnen aan het verkennen om te bepalen waar eventuele artillerie geplaatst moest worden, toen ze door scherpschutters van zo’n 900 meter afstand onder vuur genomen werden. Zijn officieren en de artilleriesoldaten doken weg voor de schoten.

Sedgwick bleef gewoon openlijk rondlopen, “Wat? Wegduiken voor wat schoten? Wat gaan jullie doen als ze over de hele linie gaan vuren?”
Zijn mannen waren beschaamd, maar bleven toch wegduiken.
“Ik schaam me voor jullie, zo wegduiken. Ze zouden nog geen olifant kunnen raken op deze afstand!”

Enkele seconden later klonk een schot en viel hij neer met een kogelgat onder zijn linkeroog.

Misschien dapperder dan goed voor hem was, maar check die baard!
Misschien dapperder dan goed voor hem was, maar check die baard!