Binnen de katholieke kerk bestaat er al eeuwenlang de hobby om relikwieën van Jezus en allerlei heiligen te verzamelen. Vaak heeft dit een economische reden. Als een dorp, stad of kerk een belangrijk relikwie in handen heeft, dan zorgt dat voor een constante stroom pelgrims en dus geld.
Zoals altijd als er geld in het spel is, zijn er lieden die het niet zo nauw met de waarheid nemen, omdat er meer verdiend kan worden. Hierdoor is er wel eens geschat, dat met alle fragmenten waarvan gezegd wordt dat ze afkomstig zijn van het kruis van Jezus, er een half bos opgezet kan worden.
In de middeleeuwen waren niet alleen kruisfragmenten en objecten die Jezus had aangeraakt populair, maar vooral ook delen van het lichaam van Jezus, of van andere figuren uit de bijbel. In Rome worden bijvoorbeeld de schedels van Sint Peter en Sint Paulus bewaard in de St. Jan van Lateranen kerk.
Op een gegeven moment werd het natuurlijk lastiger om lichaamsdelen van bijbelse figuren te verkrijgen en richtte zich de aandacht op modernere heiligen. Toen ook deze bron op begon te raken besloot een groep mensen in Umbrië om de lokale kluizenaar maar alvast een kopje kleiner te maken zodat ze zeker wisten dat ze zijn beenderen konden gebruiken om pelgrims aan te trekken. Helaas voor hen ontkwam de heilige Romualdus en stierf hij ergens anders, waar ze uiteraard enthousiast zijn overblijfselen tentoonstelden.
Van andere figuren werd direct na hun dood het lichaam verdeeld, zoals dat van de heilige Elisabeth van Thüringen, van wie enthousiast zelfs de tepels werden afgesneden om mee te nemen. Ook mensen die niet heilig waren verklaard, maar wel bekend waren, werden een bron van relikwieën. De filosoof Thomas van Aquino* werd bijvoorbeeld direct na zijn dood in een ketel gestopt en uitgekookt om mooie beenderen te krijgen. Zelfs de Romeinse schrijver Livius werd opgegraven en zijn armbeen werd als cadeau aan paus Leo X gegeven.
*Thomas werd later wel heilig verklaard, maar dat was nog niet zeker op het moment dat hij uitgekookt werd
