In de middeleeuwen had Amsterdam nog geen echte stadsmuur. De stad werd beschermd door wallen met houten palen er op. In 1480 werd het besluit genomen dat een echte stadsmuur toch wel noodzakelijk was vanwege dreiging vanuit Utrecht en Gelre. Na een krappe tien jaar stond er dan ook een muur van zo’n 5 a 6 meter hoog die de hele stad omsloot, uitgezonderd de lastage aan de oostkant van de stad. De bewoners van de lastage, wat tegenwoordig de nieuwmarktbuurt is, waren hier zeer teleurgesteld in en probeerden via de landvoogdes van Holland hierover te klagen. De bestuurders van de stad konden het niet waarderen dat er buiten hen om geklaagd werd en stuurden meteen een boodschap aan de landvoogdes dat de inwoners van de lastage voor hun beurt hadden gesproken en onzin uitkraamden.
Achteraf bleek dat de mensen in de lastage inderdaad niet zo’n moeite hadden hoeven doen. De stadsmuur bleek niet heel stevig en bood weinig bescherming. Er werd namelijk binnen enkele jaren na de oprichting van de muur een verbod uitgevaardigd voor kinderen om op en rond de muur te spelen, stenen uit de muur te halen en hiermee te gooien en als klap op de vuurpijl werd het ook verboden om de muur om te duwen.
