Het oer-Hollandse Philips staat tegenwoordig niet echt meer bekend als technologische voorloper op consumentengebied (tenzij je de senseo als een doorbraak in koffietechnologie ziet), maar dat was ooit wel anders. In de jaren 70 schreeuwde de muziekindustrie moord en brand, omdat de door Philips ontwikkelde muziekcassette inmiddels van dusdanige kwaliteit was, dat men vreesde geen vinylplaten meer te zullen verkopen, wat uiteraard achteraf onzin bleek.
Naast audio was Philips ook bezig met beelddragers. Vanaf de jaren 60 gebruikten ze daarvoor een techniek met lasers, die informatie uit een optische disc lazen. Geheel in lijn met de originele naamgeving van de muziekcassette, werd dit de laserdisc genoemd. Door vertragingen kwam deze echter pas op de markt nadat Sony en JVC videosystemen hadden geïntroduceerd, waarmee ook op kon worden genomen. Doordat iedereen verwachtte dat dit met de laserdisc ook kon, ging de verkoop de eerste week super. Vanaf de 2e week stortte die echter in omdat men er achter kwam dat je niet op kon nemen en 90% van de apparaten werd teruggebracht.
De eerste video-opname van tv stamt trouwens al uit 1928, een jaar na de uitvinding van de televisie. Men nam het signaal toen op een plaat op, door de frequentie te veranderen zodat het een geluidsignaal werd. Pas in de jaren 90 werd deze opname herontdekt. Dit geheel terzijde..
De laserdisc was dus een dure flop, maar de techniek bleek wel bruikbaar te zijn toen men op zoek ging naar een vervanger van de vinyl elpee. De muziekindustrie was er namelijk achter gekomen dat mensen muziek maar een keer kochten en dat was een beetje weinig. Hoe mooi zou het zijn om 2 keer dezelfde muziek aan dezelfde persoon te verkopen? Met deze gedachte in het achterhoofd werd de compact disc ontwikkeld. Om te zorgen dat men daadwerkelijk muziek zou kopen, die al in het bezit was werd er een hoop onzin verspreid zoals dat een cd wel 100 jaar mee zou gaan en superieure kwaliteit had. Dat bleek achteraf wel mee te vallen, maar toen had de halve wereld al z’n platen weggegooid en nieuwe cd’s aangeschaft.
Philips had ondertussen geleerd van eerdere fouten en besloot met Sony als partner de cd te introduceren, zodat het een wereldwijde standaard zou worden. Hoe de disc er uiteindelijk uit zou zien is min of meer toevallig ontstaan. Het gat in het midden was precies even groot als een dubbeltje omdat dat het eerste was wat bij de ontwerpers opkwam. De uiteindelijke grootte van het schijfje zelf werd bepaald door de baas van Sony die een bepaalde uitvoering van de 9e symphonie van Beethoven helemaal wilde kunnen horen. Gezien die uitvoering iets meer dan 74 minuten duurde werd het schijfje daarop aangepast. Jammer genoeg voor Philips waren zij eerder uitgegaan van 71 minuten en konden ze een hele voorraad met mallen weggooien en een halve fabriek vervangen, maar je moet er wat voorover hebben om de baas van Sony te pleasen. Gezien het feit dat er inmiddels tientallen miljarden cd’s over de toonbank zijn gegaan was dat trouwens helemaal geen slechte keuze…
