Vorige week werd er voor het eerst sinds 1953 weer een vorst gekroond in Engeland. Prins Charles heeft er meer dan 70 jaar op gewacht, maar mag zich inmiddels koning Karel de derde noemen.
De kroning op zich is slechts een bevestiging voor het volk. Zodra de monarch overlijdt wordt de nummer één in de opvolging automatisch koning of koningin volgens het adagium ‘de koning is dood, lang leve de koning!’
De kroningsceremonie dient slechts om de wereld te tonen wie de nieuwe koning is. In vroeger tijden als er meer dan één troonpretendent was had degene die zich daadwerkelijk in London kon laten kronen vaak de beste papieren (ofwel het sterkste leger).
Voor de kroning van Charles geldt dat uiteraard niet. Het was vrij duidelijk dat hij geen concurrentie voor de troon hoefde te dulden en de ceremonie kan dus gezien worden als een traditie waarbij vooral het Engelse deel van Groot-Brittannië zich uitstekend vermaakt met alle pracht en praal die bij de ceremonie horen.
De Kroon
Het belangrijkste onderdeel is uiteraard de kroning zelf. De kroon, die Charles bij deze gelegenheid op zijn hoofd kreeg gezet, is door zijn verre voorganger Karel de tweede besteld in de 17e eeuw. Diens vader Karel de eerste was namelijk door Oliver Cromwell een kopje kleiner gemaakt waarna de kroonjuwelen, die toen al honderden jaren oud waren, werden verkocht of omgesmolten. Engeland was na de onthoofding van Charles de tweede namelijk kortstondig een republiek en een republiek heeft natuurlijk geen kroonjuwelen nodig.
Voordat kronen in gebruik kwamen droegen de Romeinse keizers lauwerkransen en Germaanse opperhoofden helmen. De eerste keer dat er een echte kroon werd genoemd in een Engels geschrift betreft het de kroning van koning Eadwig in 956. Opvallend aan de beschrijving is het feit dat Eadwig meteen na de kroning de benen nam, geheel tegen het protocol in. Toen bisschop Dunstan, in wiens biografie het verhaal opduikt, Eadwig ging zoeken trof hij de zojuist gekroonde vorst aan in een varkensstal in een compromitterende houding met een lokale moeder en dochter, die waarschijnlijk hoopten meteen een koninklijke bastaard te produceren..
Koning Charles de derde zal dit waarschijnlijk niet zijn overkomen na zijn kroning, en dat is wellicht maar goed ook in deze tijd van alomtegenwoordige camera’s. Het enige moment dat in zijn kroning niet gefilmd mocht worden was het moment van de zalving met heilige olie. Afgeschermd door 4 kamerschermen gaf dit Charles de gelegenheid buiten het zicht van de camera om even een praatje te maken met God.
De Zalving
De olie die voor dit ritueel werd gebruikt is speciaal voor dit doel geheiligd in Jeruzalem door de Orthodoxe patriarch van Jeruzalem, Israël en heel Palestina, die tijdens het heiligen in de smiezen werd gehouden door een bisschop van de Anglicaanse kerk. Die had alle reden om de patriarch op zijn vingers te kijken. Het was immers een van de hoogste prelaten van een concurrerend geloof. Bovendien was de patriarch in kwestie volgens zijn voorganger sowieso niet te vertrouwen.
Deze voorganger, Irenaios, was sinds zijn uitverkiezing in 2001 begonnen met land van het patriarchaat in Jeruzalem te verkopen aan de staat Israël. Dit viel niet in heel goede aarde bij zijn grotendeels Palestijnse achterban, die Jeruzalem zien als toekomstige hoofdstad van een Palestijnse staat. Irenaios werd dan ook na enkele jaren afgezet door een synode van orthodoxe bisschoppen. Irenaios weigerde echter op te stappen en refereerde naar oude het gebruik dat de staat waarin het patriarchaat was gevestigd toestemming moest geven. Gezien het patriarchaat van Jeruzalem zich uitstrekt over gebieden binnen Israël, gebieden onder bestuur van de Palestijnse autoriteit en Jordanië werd aan deze 3 regeringen toestemming gevraagd. Jordanië en de Palestijnse autoriteit gaven meteen toestemming, maar Israël was best tevreden met al het nieuwe land in Jeruzalem en gaf geen toestemming.
Irenaios weigerde dus te vertrekken en heeft jaren in een kamertje bovenin het patriarchale paleis gevangen gezeten. Tenminste zo omschreef hij dat zelf. Zijn opvolger gaf aan dat Irenaios op elk moment mocht vertrekken, maar dat hij hem daarna nooit meer zou binnenlaten. Genoeg reden voor Irenaios om te blijven zitten waar hij zat.
Uiteindelijk moest er een oecumenische synode van het hele orthodoxe geloof in Constantinopel aan te pas komen om de beslissing van de bisschoppen in Jeruzalem te bevestigen. Hierna droop Irenaios in 2005 eindelijk af en zorgde er zo voor dat zijn opvolger de heilige zalf kon verzorgen voor de kroning van Charles afgelopen weekend.
