John FitzAlan was een Engelse snoodaard en admiraal van een vloot die Southampton moest beschermen tegen de Fransen in de 14e eeuw. Omdat hij geen geld kreeg van de koning moest hij zelf voor eten en soldij zorgen. Gelukkig was er een klooster dat gebruikt kon worden als slaapplaats en wiens land geplunderd kon worden voor eten. Bovendien had het een voordeel dat de manschappen ver van huis niet verstoken hoefden te blijven van wat broodnodige vrouwelijke aandacht. Of dat de nonnen niet verstoken bleven van wat mannelijke aandacht. Dat hangt ervan af van welke kant je het bekijkt.
Dit beviel hen zo goed (de matrozen, niet de nonnen) dat besloten werd dat de nonnen op zee goed van pas zouden komen en ze dus mee moesten op de schepen toen deze op patrouille gingen langs de kust.
Het denkbeeldige vriendje op de wolk was er niet van gediend dat zijn vriendinnetjes misbruikt werden en stuurde een enorme storm om de schobbejakken een lesje te leren. Dat pakte helaas slecht uit voor z’n vriendinnetjes, want die werden overboord gegooid als onnodige ballast. Jammer genoeg hielp dat niet en leed de hele vloot schipbreuk. Er waren slechts 7 overlevenden – onze ploert zat daar niet bij.
Moraal van dit verhaal is dat je beter het weerbericht in de gaten moet houden.
