Op 1 juli 2002 botsten twee vliegtuigen boven het zuiden van Duitsland op 10 kilometer hoogte tegen elkaar. DHL vlucht 611 van Bahrein naar Brussel was een vrachtvliegtuig met twee piloten aan boord, terwijl vlucht 2937 van Bashkirian Airlines onderweg was van Moskou naar Barcelona met 72 personen aan boord.
De Tupolev van Bashkirian explodeerde meteen en viel in verschillende stukken uiteen. De Boeing van DHL vloog nog een paar kilometer door alvorens te crashen. Bij het ongeluk kwamen alle inzittenden van beide vliegtuigen om.
Achteraf bleek dat het ongeluk te voorkomen was geweest als de Zwitserse luchtverkeersleiding geen tegenstrijdige berichten aan de piloten had gestuurd en beter had opgelet. Beide vliegtuigen werden gewaarschuwd door een automatisch waarschuwingssysteem met de opdracht om te klimmen (het Russische vliegtuig) of te dalen (de DHL Boeing). Als de piloten hiernaar hadden geluisterd dan was er geen ongeluk gebeurd. De luchtverkeersleider gaf de Russische piloten echter de opdracht ook te dalen, zodat de vliegtuigen nog steeds op ramkoers bleven.
Uit het onderzoek bleek dat allerlei systemen bij de luchtverkeersleiding niet werkten vanwege onderhoud. Bovendien had de luchtverkeersleider geen voorgeschreven backup omdat die lag te slapen in een ander kamertje. Zonder backup had de luchtverkeersleider het te druk met een vliegtuig wat vertraging had en wat hij probeerde te begeleiden naar een luchthaven, terwijl de telefoonlijnen naar dat vliegveld het niet deden. Door deze samenloop gaf Peter Nielsen, de desbetreffende luchtverkeersleider, de verkeerde opdrachten aan de piloten, met het ongeluk als gevolg.
Na de ramp:
Nadat de vliegtuigen waren neergestort was architect Vitaly Kaloyev een van de eersten ter plaatse. Zijn gehele gezin zat in het Russische vliegtuig en hij vond het lichaam van zijn dochtertje als eerste, hangend in een boom. Gek van verdriet bracht hij de volgende twee jaar voornamelijk op het kerkhof door, treurend om zijn gezin.
In het onderzoek naar de toedracht van de ramp werd de conclusie getrokken dat Peter Nielsen niet schuldig was aan het ongeluk. Vitaly Kalyev deelde die mening helaas niet en gaf een privédetective de opdracht uit te vinden waar Nielsen woonde. Zodra hij het adres kreeg stond hij binnen de kortste keren bij Nielsen voor de deur waar Vitaly hem na een kleine woordenwisseling doodstak.
Nadat de Zwitserse politie Kaloyev had opgepakt werd deze veroordeeld tot een lange gevangenisstraf. Na twee jaar kwam hij echter vrij omdat z’n mentale toestand niet was meegenomen in het proces. Bij terugkeer in Noord-Ossetië, waar hij woonde, werd hij als een held onthaald en minister van volkshuisvesting gemaakt. Dat had hij wel verdiend namelijk.
Dat is namelijk hoe men rolt in de Kaukasus, waar het belangrijkste exportproduct bloedvetes is en waar Noord-Ossetië het bekendst is van het gijzelingsdrama in Beslan en de oorlog die er om haar broertje Zuid-Ossetië gevoerd werd.
