In 1387 overleed koning Olaf de Tweede van Denemarken en de Vierde van Noorwegen. Hij was slechts 16 jaar oud en zou tot de 20e eeuw de laatste Noorse koning zijn die in Noorwegen geboren werd. Zijn moeder Margaretha volgde hem op in zowel Denemarken als Noorwegen.
Boze tongen beweerden dat Margaretha haar kroost vergiftigd had om zelf op de troon te komen, of dat Olaf nog leefde en gevangen werd gehouden door zijn moeder.
Toen 15 jaar later in Duitsland een groep Noorse kooplieden een man tegenkwam, die heel erg op Olaf leek, duurde het dan ook niet lang tot ze bedachten dat het vast Olaf was die ontsnapt was. Hierop riepen ze hem uit tot koning Olaf en troonden hem mee naar Gdansk. Daar werd hij groots welkom geheten en in dure kleding gehesen. Onder leiding van de aristocratie van Gdansk werd er een brief naar Margaretha gestuurd dat koning Olaf gevonden was en dat hij terug zou keren naar zijn koninkrijk.
Margaretha schreef terug dat als hij werkelijk Olaf was, hij van harte welkom was. Hierdoor aangemoedigd ging hij op weg samen met de grootmeester van de Teutoonse orde en een adellijk gezelschap. In Kalmar, waar Margaretha hof hield, werd het gezelschap welkom geheten en gevraagd om Olaf te presenteren. Helaas voor Olaf viel hij meteen door de mand omdat hij geen woord Deens kon. De Teutoonse grootmeester en de rest van het gezelschap wisten niet hoe snel ze hun biezen moesten pakken en gingen er ogenblikkelijk vandoor, de arme nep Olaf achterlatend bij Margaretha. Tevreden besloot zij dat de nep Olaf geradbraakt moest worden alvorens hij op de brandstapel ging.
Meer dan 500 jaar later, vlak voor de eerste wereldoorlog claimde de Duitser Otto Witte dat hij koning van Albanië was. Het Ottomaanse Rijk, dat bekend stond als de zieke man van Europa en dat op sterven na dood was, probeerde haar macht in Albanië te behouden door een marionettenregering op te zetten. Volgens Otto werd hiervoor de neef van de sultan gevraagd, die toevallig een enorme gelijkenis met Otto vertoonde. Doordat Otto eerder dan de neef van de sultan in Tirana aankwam, kon hij zich voordoen als de nieuwe koning.
Otto vertelde dan ook dat hij niet alleen meteen de oorlog aan Montenegro verklaarde maar ook dat hij enthousiast gebruik maakte van de harem, die tot zijn beschikking stond. Toen na 5 dagen de echte koning aankwam pakte Otto zijn biezen en vluchtte naar Duitsland.
Achteraf bleek dat het hele verhaal door Otto uit z’n duim was gezogen. Er bestond niet eens een neef van de sultan, laat staan dat Otto op hem leek. Wellicht dat het verhaal geïnspireerd was op een andere Duitser, die wel degelijk gevraagd werd voor de Albanese troon. Het betrof hier prins Wilhelm zu Wied, een verwant van koningin Wilhelmina.
Ondanks dat het verhaal dus onzin was werd Otto niet geëxecuteerd zoals zijn verre voorganger Olaf, maar kreeg hij het zelfs voor elkaar om in zijn paspoort de titel voormalig vorst van Albanië opgenomen te krijgen. De laatste keer dat Otto in het nieuws verscheen was omdat hij boos was dat hij niet was uitgenodigd op het huwelijk van prins Rainier van Monaco en Grace Kelly.
