Willem de Maarschalk, Koning Stefanus en vaderliefde

Rond 1150 woedde in Engeland een burgeroorlog tussen koning Stefanus en keizerin Mathilde, die feitelijk geen keizerin was, maar zo genoemd werd vanwege haar overleden echtgenoot: de keizer van het heilige roomse rijk. Bovendien was het handig om haar te onderscheiden van koningin Mathilda, de echtgenote van haar rivaal Stefanus. Zij maakten beiden aanspraak op de troon en alhoewel keizerin Mathilda de officiële troonopvolgster was had haar neef Stefanus de feitelijke macht in  handen.

Tegen deze achtergrond koos Jan Fitzgilbert de Maarschalk eerst partij voor Stefanus, maar switchte later naar de kant van Mathilda. Daardoor kreeg hij het aan de stok met de legers van Stefanus. Deze omsingelden het kasteel van Jan, waarop die beloofde zich over te geven. Om hem aan zijn belofte te houden dwong Stefanus Jan om zijn zoontje Willem als gijzelaar te sturen. Stefanus had echter buiten het gebrek aan vaderinstinct van Jan gerekend, want die gaf zich bij nader inzien toch niet over en bleef zitten waar hij zat. Toen Stefanus vervolgens dreigde zijn zoon om te brengen, kwam het antwoord dat hij zich geen zorgen maakte, omdat Jan nog steeds de hamer en het aambeeld had om nieuwe zonen te smeden.

Gelukkig voor de kleine Willem, kon Stefanus zich er niet toe zetten om de kleine Willem met een katapult over de muren gooien, zoals aangeraden werd door een aantal adviseurs. Hij overleefde zo deze belegering. Later wist Willem het zelf ook nog tot maarschalk te schoppen en werd hij de bekendste toernooiridder van Europa met maar liefst 500 overwinningen.