In 1871 werd Jerningham Wakefield in het Nieuw-Zeelandse parlement gekozen tot volksvertegenwoordiger. Zoals alle antipoden hield hij wel van een borreltje. Dat dit niet zo goed samen ging met het stemmen voor wetsvoorstellen was al snel duidelijk bij zijn partij. Zodra er dan ook een belangrijke stemming plaatsvond, werd Jerningham een dag van tevoren in een klein kamertje van het parlement opgesloten om te voorkomen dat hij starnakel bij de stemming zou verschijnen en voor een wet zou stemmen waar zijn partij tegen was, of andersom.
Helaas voor zijn partij bleken hun tegenstanders, die het wel konden waarderen als Jerningham te dronken was om te stemmen, een ingenieuze methode te hebben gevonden om toch het gewenste resultaat te bereiken.
De nacht voor een belangrijke stemming zat Jerningham mokkend voor de open haard in een klein vertrek in het parlement waarvan de deur op slot zat, zodat men zeker wist dat hij in staat zou zijn zijn partij aan een meerderheid te helpen. Groot was dan ook de ontsteltenis, toen de volgende ochtend de deur werd geopend en Jerningham lallend op de grond lag en niet meer op zijn benen kon staan. Wat bleek? Die nacht hadden zijn politieke tegenstanders via een schoorsteen op het dak langzaam een aantal flessen naar beneden laten zakken. Jerningham kon deze verleiding uiteraard niet weerstaan en voor de prijs van 2 flessen whisky werd een wet aangenomen, die anders was gesneuveld op een sobere Jerningham.
